Tata wiele lat nie chciał o tym mówić, rzucał strzępy, a dociskany przebąkiwał, że „ci ludzie żyją i są mściwi”. Opowiedział mi tę historię dwa lata przed śmiercią, gdy wreszcie nie mogliśmy od siebie uciec w drodze samochodem z Łotwy do domu.